Bir haftadan kısa bir süre sonra, Charles Bruder adlı bir otel çalışanı, yakınlardaki Spring Lake’de arkadaşlarıyla birlikte yüzerken, plaj sakinleri yardım çığlıkları atarken, defalarca çığlık atarak suyun altına çekildi. İki cankurtaran onu tekneye çektiğinde, bacakları diz altından kopmuştu. Dakikalar sonra öldü.
Ancak, bunaltıcı öğleden sonra yüzmeye izin verilen bir sepet fabrikasından bir grup genç işçiyle yolların kesişmesini kaçırdı. Onlardan biri, Lester Stillwell adında 11 yaşında bir çırak, dereye girdi ve az önce “Hey millet, beni yüzerken izleyin!” diye bağırdı. arkadaşları karanlık bir formun ona doğru yükseldiğini gördüğünde. Gıcırtılı bir çığlık attı ve kıpkırmızı bir çalkantılı su çiçeğinin içine çekildi.
Hala sıska dalmaktan çıplak olan arkadaşları, “Köpekbalığı! Köpek balığı! Bir köpekbalığı Lester’ı yakaladı,” dedi Fernicola. Kalabalık toplandı ve bir grup genç, çocuğun cesedine dair bir iz bulmayı umarak sığ sularda ihtiyatla yüzmeye başladı. İçlerinden biri, Stanley Fisher adında uzun boylu bir terzi, diğerlerinden daha derine daldı. Lester’ın ebeveynleri seyirci kalabalığıyla ayakta dururken, uzun bir süre yerde kalarak son bir dalış yaptı. Sonunda yüzeyi kırdı. Bazı görgü tanıklarına göre, çocuğun parçalanmış cesedi elindeydi. Diğerleri onun bir şey tuttuğunu görmediklerini söyledi. Ama sonra ne olacağı konusunda herkes hemfikirdi.
Neredeyse tüm kasaba, ayağını çamura sokmaya çalışan Fisher’ın sağ tarafından çarpılmasını izliyordu. Dev köpekbalığının onu aşağı çektiğini, etrafında döndürdüğünü ve etinin büyük parçalarını çiğnediğini gördüler. Bir atlet olan Fisher’ın vahşi bir adam gibi dövüştüğünü, kara canavarı bir kan ve su bulutu içinde yumruklayıp tekmelediğini söylediler. Ancak köpekbalığı, ancak bir teknede çılgına dönmüş kurtarma ekipleri onu kürekle dövdüğünde bıraktı. Fisher’ı çıkardıklarında sağ uyluğundan çok az şey kalmıştı. Doktor, 10 kilo etin parçalandığını tahmin etti.
Fisher yaklaşık iki saat yaşadı. Öldüğünde, köpekbalığı bir kurban daha almıştı. New York’tan 12 yaşındaki bir ziyaretçi olan Joseph Dunn, birkaç mil içeride yaşanan kargaşadan habersiz, akıntı yönünde yüzüyordu. Rıhtım merdiveninden sadece birkaç metre ötede, bacağında sert bir tırmık hissetti ve ardından onu şiddetli bir şekilde kavradı. Kardeşi ve bir arkadaşı onu yakaladı ve çekti, köpekbalığının diğer tarafa çekildiğini hissetti. Ama hayvan tutuşunu bıraktı ve Dunn’ı karaya çıkardılar, bacağı paramparça oldu. Tek başına yaşayacaktı.
Tepki büyük ve ulusaldı. Doğu Sahili’nin çoğuna köpekbalığı paniği çöktü. Köpekbalıkları için nakit ödüller sunuldu. Sahil kasabası belediye başkanlarının suları çitler ve ağlarla çevriliydi. Cankurtaranlara av tüfeği, zıpkın ve ölü kuzularla yemlenen uzun kuyruklar verildi.
O yaz yeniden seçilmek için yarışan eski bir New Jersey valisi olan Başkan Woodrow Wilson, kabinesini acil bir toplantıya çağırdı ve “canavarlar için balık tutmak” için bir Sahil Güvenlik kesici gönderdi.
The Washington Post’un 15 Temmuz 1916’da bir ön sayfa manşeti olan “ABD Köpekbalıklarına Karşı Savaşı”. Ertesi gün The Post, “Long Island Sound’da İnsan Yiyen Okulları”nı yazarken, okuyucuları ayrı bir haberle temin etti. Potomac’ın köpekbalığı içermediğini. New Jersey’de avcılar, mümkün olduğunca fazla hasar vermek için Matawan çevresindeki suları dinamitlediler. Fernicola, “Ellerinden geldiğince çok köpekbalığı öldürmek istediler, ancak bunun boşuna olduğunu çabucak anladılar” dedi.
Yüzücülerin suya geri dönmeleri haftalar aldı. Köpekbalığı saldırıları nadir olsa da, virüs yerleştirildi. İkinci Dünya Savaşı sırasında Pasifik’te köpekbalığı besleme çılgınlıklarının ürkütücü hikayeleriyle yeniden alevlendi. Ve sonra, Peter Benchley’nin New England sahilindeki bir tatil beldesinin terörize edilmesini anlatan 1974 tarihli romanının yayınlanmasının ardından, bu “Çeneler” ülkenin yaz ruhu üzerindeki hâkimiyetlerini bir daha asla gevşetmeyecekti.
